Nu hett he us woller, de wunnerbare un leefelke Maimaand. Dat gifft
bold kienen Dichtersmann, de nich een Loffleed up em anstimmt hett.
Al vör dusend Jahr hefft se em van „Winnimaand“ (Winnimaand" (Weidemaand)
in „Wunnimaand“ (Wonnemonat) umdööpt.
Disse Naam hett de Lüe ok al in de oolthoochdütsche Tiet mehr toseggt.
Man de rejelle Klennernaam stammt van den röömschen Gott "Malus" af, de allens wassen leet.
Ja, wassen deut dat düchtig in dissen Maand. In Gaarns, Hoffs, Feller
un Wischen reckt de Planten ehre Bleuhköpp piel up in den Sünnschien.
Un denn öwerall de Vagelstimmen in't Twiegwark.
Minschen un Deerter drifft dat nu na buten. Bi all de Natuurfrünnen
kaamt Wannerschoh un Fahrröer woller to Ehrn. Jümmerto bemott man
Koppels van kregel Lüe unnerwegens. Af un an ward'n ok noch Jungs
an't Holt künnig, de Zappiepen ut Vagelbeerhesters snitjert. Un denn
hört'n de fienen Töön öwer't Feld weg.
Dat Wahrteken för den Maimaand is de junge Bark. De ward an'n Abend
vor den l. Mai in all Dörper upstellt.
Männigeen Maibruuk is woll al ut de Mood kamen. Fröher sett de Jung
siene Deern ok een lüttjen Maiboom unner't Kamerfinster. Un sücke
Deerns, de wedderböstig weern or den Gaarn noch nich up'e Stäe brocht
harrn, kregen'n Strohkeerl or een spierigen Boom vör't Finster. Sücke
Undöög gilt vandagen awer nich mehr.
An'n Enne moch ick jo noch roden: Föhrt fakener maal ruut döör Holt un Feld,
döör usen Herrgott siene wunnerbare Maienwelt.
Heinz Edzards
Günter Kühn
Maimaand
De Maimaandstiet
kiekt wi tomööt.
De Welt lett bunt,
allns ruukt so sööt.
De warme Luft
bringt us to`n Swögen.
Man fulenzt rum,
mag sik nich rögen.
De moie Tiet
se blifft nich stahn.
De Dagen loopt …
ok wi mööt gahn.
(utsöcht van Inge zur Horst)
De lüttje Krööt. Hilke Helms-Slagelambers
Mudder weer all fröh in'n Gaarn gahn. De Sünn schien. Dat
rechde Wäär to'n grote Bohnen planten un Radieschen- un Wuddelsaat
seien. As jümmers tapps de lüttje Tammo, wat Mudders Söhn weer, achter
ehr her. He keek sik allns nipp un nau an, wat Mudder dar dee.
Ok he harr sik siene Schüpp un sienen Emmer söcht. He wull Mudder helpen.
Na'n gode Stünn harr Mudder ehr Wark daan un gung rin. Den Jung
leet se buten wieterspelen. Denn reep se em to'n Middageten. Bi`t Eten
froog Tammo: „Mudder? Geihst du glieks noch mal in'n Gaarn?“ „Nee!“
anter Mudder, „ik hebb noch noog in'n Huus to doon! Ik mööt noch Tüüch
plätten!“
„Draff ik denn noch woller rut?" „Aver seker! Loop man to!“ De
Jung weer nix as rut, snapp sik Schüpp un Emmer un gung woller an de
Arbeit.
To Klock veer weer Mudder mit ehr Tüüchplätten klaar un kreeg för
Tammo un sik Vesper up'n Disch. Denn reep se den Jungen rin. He keem mit
pottenswarte Hannen an. Mudder schimp: „Wo sühst du denn ut? Wat hest du
denn maakt?" „Ik hebb arbeidt!", anter Tammo stolt. „Na, denn wasch di
man eerst mal dien Hannen!" Denn vespern de beiden.
Mit'n Mal meen Tammo: „Mudder? Wor in'n Gaarn sünd egentlich de
Radieschen un Wuddeln?" „Woso Radieschen un Wuddeln?
De mööt doch eerst 'n paar Weken wassen. In'n Sommer kannst de eten!“ „Denn eerst? Wo schaa! Weeßt du, de groten Bohnen hebb ik all woller funnen, de du dar in'n Gaarn versteken harrst!" „Du hest wat? Ehr all wollerfunnen? Wat schall dat heten?" „Kiek doch buten in mien lüttjen Emmer to! Dar sünd se all in!", sä Tammo. „Oh, Jung!", meen Mudder un wuss nich, of se lachen oder schimpen schull.
Wark = Arbeit Tüüch = Zeug
daan = getan schaa = schade
Vele Butenoostfresen sünd jümmer noch van een Lengen na ehre
Heimaat
befullen, un se hefft veleroorts lüttje Krings för Butenoostfresen in' t
Lewen ropen, dat se wieterhen ehr Plattdüütsch proten kunnen. Hier ene
Kostproov van Anton Heger ut Hogenkarken, de 1971 in dat Heft "Arbeits
gemeinschaft der Butenostfriesen-Vereine" afdruckt wurrn is. Günter
kühn
schall bedankt wesen för't Tostüürn.
Mien Moderke
(Oostfreesk Platt)
Wenn ik vor luter Sörg un Last nich weet mehr ut noch in,
dann gah ik na mien Moder hen, klag hör mien Last un Pien.
Un is mien Hart vull Lust un Glück, bün ik so blied', so riek,
dann gah ik na mien Moder hen, verteill hör dat sogliek.
Se sörgt so troo un goot för mi, deit alles, wat se kann,
un nargends up de wiede Welt ik 't beter hebben kann.
0, Moderhart, wat büst du riek! War kummt de Riekdom her?
Du gaffst mi so vööl Leevde al un hest noch immer mehr.
Mien Moder is mien grötste Schatt up d' hele wiede Eer! -
Un krieg ik Gold un Edelsteen: Mien Moder geev 'k nich her.
Mien Moderken
(Ollnborger Platt)
Wenn ick vör luter Sorge un Last nich weet mehr ut noch in,
denn gah ick na mien Moder hen, klaag ehr miene Last un Pien.
Un is mien Hart vull Lust un Glück, bün ick so froh, so riek,
denn gah ick na mien Moder hen, vertell ehr dat sogliek.
Se sorgt so troo un goot för mi, deit allens, wat se kann,
un nargens up de wiede Welt ick't beter hebben kann.
0, Moderhart, wat büst du riek! Wor kummt de Riekdom her?
Du geefst mi so veel Leefde al un hest noch jümmer mehr.
Mien Moder is mien grottste Schatt up de ganze wiede Eer!
Un krieg ick Guld un Eddelsteen: Mien Moder geef'ck. nich her.
Heinz Edzards